Moduły fillup. Bezpłatne formularze ( 875) Formularze bazowe ( 6611) e-Sprawozdania finansowe ( 337) Formularze PIT-11 ( 11) Premium ( 8) Firmly ( 119) Wypełnij online druk WwŚP Wniosek o wydanie świadectwa pracy Druk - WwŚP - 30 dni za darmo - sprawdź! Czy praca kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony w firmie budowlanej jest kwalifikowana jako praca w warunkach szczególnych? Kiedy Zakład Ubezpieczeń Społecznych może żądać zwrotu nienależnie pobranej emerytury? Zwrot emerytury z powodu nierozwiązania stosunku pracy. Kierownik budowy – praca w warunkach szczególnych. D. roszczenie przeciw zakładowi pracy o wydanie świadectwa pracy w warunkach szczególnych, obejmującego dany okres. Podstawy prawnej takiego roszczenia nie daje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § Odpowiadając na pytanie kiedy umowa zlecenia może być uznana za umowę o pracę, należy wrócić na chwilę do art. 22 kodeksu pracy. Jak już wskazałem powyżej, stosunek pracy musi spełniać kilka warunków. Jeżeli, pomimo zatrudnienia na umowę zlecenia, wykonywane czynności spełniają wspomniane wymagania, może się okazać, że Pozew o ustalenie ojcostwa i alimenty to pismo wnoszone do sądu przez powoda przeciwko pozwanemu, mające na celu ustalenie czy mężczyzna jest ojcem dziecka oraz nałożenie na niego obowiązków przewidzianych przepisami prawa. Pozew o ustalenie ojcostwa i alimenty może być wytoczone przez ojca lub matkę dziecka, a także przez prokuratora. Wzór wniosku o rekompensatę składa się na formularzu ZUS Rp – 1E. Do wniosku o wypłatę rekompensaty należy dołączyć dokumenty potwierdzające wykonywanie do 31 grudnia 2008 r. pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku, kiedy ZUS jest już w posiadaniu takich dokumentów, ewentualnie można NBWmxc. Ustalając podstawę wymiaru świadczenia, ZUS uwzględnia, co do zasady, wynagrodzenia z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z ostatniego 20-lecia poprzedzającego rok zgłoszenia wniosku lub z 20 dowolnie wybranych lat z całego okresu ubezpieczenia (art. 15 ust. 1 i 6 ustawy emerytalnej). Przy obliczaniu podstawy wymiaru kapitału początkowego 10 kolejnych lub 20 dowolnie wybranych lat musi przypadać przed 1 stycznia 1999 dokumentem potwierdzającym wysokość osiągniętych przez pracownika wynagrodzeń wliczanych do podstawy wymiaru emerytury, renty lub kapitału początkowego jest zaświadczenie zakładu pracy. Obowiązujące od 23 listopada 2011 r. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (dalej: rozporządzenie w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe), w odróżnieniu od wcześniejszego, uchylonego rozporządzenia, nie przewiduje urzędowego wzoru zaświadczenia potwierdzającego zarobki uzyskiwane przez pracownika (§ 21 rozporządzenia w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe). Taki wzór, opracowany w poprzednim stanie prawnym, nadal jednak funkcjonuje w praktyce i jest zalecany przez ZUS przy ubieganiu się o emeryturę lub rentę. Korzystając ze wzoru formularza ZUS Rp-7, pracodawca może mieć pewność, że przekaże wszystkie dane niezbędne do prawidłowego ustalenia podstawy wymiaru emerytury, renty lub kapitału o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (na druku ZUS Rp-7) może wystawić, co do zasady, wyłącznie ten pracodawca, który zatrudniał pracownika. Takie uprawnienie ma jednak również następca prawny pracodawcy, który powstał w wyniku przekształceń własnościowych lub restrukturyzacji (np. spółka prawa handlowego utworzona po sprywatyzowaniu przedsiębiorstwa państwowego). Zakład Ubezpieczeń Społecznych honoruje też zaświadczenia ZUS Rp-7 wystawione przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa lub Agencję Nieruchomości Rolnych dla pracowników zlikwidowanych przedsiębiorstw gospodarki rolnej. Podstawową przesłanką umożliwiającą wystąpienie z roszczeniem ustalenia rzeczywistej treści stosunku pracy jest istnienie interesu prawnego po stronie pracownika. To, czy istnieje interes prawny po stronie pracownika, który domaga się ustalenia prawa lub stosunku prawnego w ramach stosunku pracy, było przedmiotem licznych orzeczeń Sądu Najwyższego. Zasadniczo wskazywał on na brak takiego interesu w sytuacjach, kiedy zatrudnionym przysługiwały już roszczenia o konkretne świadczenia. Ponadto powszechnie przyjmuje się, że postępowanie sądowe w takiej sprawie nie może być środkiem do uzyskania dowodów potrzebnych w innym postępowaniu, np. rentowym czy emerytalnym (por. orzeczenia SN z 4 listopada 1971 r., I PR 344/71, czy z 1 grudnia 1983 r., I PRN 189/83). Gdy jednak chodzi o ustalenie zatrudnienia w szczególnych warunkach, to orzecznictwo jest niejednolite. W uchwale z 3 listopada 1994 r. (I PZP 45/94) SN przyjął, że pracownikowi nie przysługuje takie roszczenie przeciwko firmie, jeśli celem jest uzyskanie zasiłku dla bezrobotnych do czasu nabycia prawa do emerytury. Akcentował, że takie ustalenie powinno być dokonywane przed organem zobowiązanym do wypłaty zasiłku. Wyjaśnienia na przyszłość Natomiast w uchwale z 8 maja 2002 r. (III PZP 6/02) SN szerzej określał rozumienie interesu prawnego z art. 189 Uznał, że w okresie obowiązywania art. 37j ust. 1a ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu pracownikowi przysługiwało przeciwko byłemu pracodawcy roszczenie o ustalenie wykonywania pracy „szczególnej" w celu uzyskania zasiłku przedemerytalnego. Podobnie SN wypowiedział się w wyroku z 5 grudnia 2002 r. (I PKN 629/01), stwierdzając, że pracownik ma interes prawny w ustaleniu rzeczywistej treści realizowanego stosunku pracy, jeżeli dochodzone ustalenie ma charakter niemajątkowy lub oparte na nim potencjalne roszczenia majątkowe mogą się zaktualizować dopiero w przyszłości. Zatem jeśli zatrudniony chce ustalenia zatrudnienia w szczególnych warunkach, wykazując, że aktualnie nie przysługują mu z tego tytułu żadne świadczenia (a w szczególności nie stara się on o zasiłek przedemerytalny ani o wcześniejszą emeryturę), ale ma na celu usunięcie obiektywnej niezgodności co do rzeczywistego zatrudnienia realizowanego w spornym okresie, co jest konieczne w celu zweryfikowania przyszłych uprawnień, to według SN ma on interes prawny w takim żądaniu. Istotą sporu jest wtedy dążenie powoda do usunięcia obiektywnej – w jego ocenie – niezgodności treści zawartej z nim umowy o pracę (np. ślusarza) z rzeczywistym rodzajem wykonywanej przezeń pracy zaliczanej do rodzaju pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Natomiast art. 189 stanowi, że powód może żądać ustalenia przez sąd nie tylko istnienia stosunku prawnego, ale również prawa wynikającego z niespornego istnienia określonego stosunku prawnego. Żądanie ustalenia treści stosunku pracy nie ulega przedawnieniu (por. wyrok SN z 6 października 2006 r., V CSK 183/06). Co sprawdzi sąd Po tym gdy sąd uzna, że pracownik ma interes prawny w ustaleniu, że wykonywał pracę „szczególną", ocenia, czy jego żądanie jest uzasadnione. Wytyczną są tu przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (DzU nr 8, poz. 43 ze zm.). Sąd bada, w jakich warunkach powód rzeczywiście wykonywał pracę. Postępowanie dowodowe opiera zwykle na dokumentacji z czasów zatrudnienia, np. aktach osobowych pracownika, zakresie jego czynności, schemacie organizacyjnym pracodawcy, a także na zeznaniach świadków (np. współpracowników powoda, kontrahentów, przełożonych, pracownika działu kadr). Jednak to na pracowniku, który wystąpił z powództwem, spoczywa ciężar dowodu wykazania swoich żądań. Wynika to z art. 6 Takie postępowanie toczy się przeciwko pracodawcy lub jego następcy prawnemu. Pan Adam pracował w przedsiębiorstwie transportowym. Mimo że zatrudniony był na stanowisku dyspozytora, to przez pięć lat wykonywał stale pracę przy naprawie samochodów w kanałach remontowych. Okresu tego pracodawca nie wykazał jednak w świadectwie pracy jako pracy w warunkach szczególnych. Pan Adam zauważył to dopiero po upływie roku od rozstania. Wniósł wtedy do sądu pracy powództwo o ustalenie, że w latach 1995 – 2000 pracował w warunkach szczególnych. Wskazywał, że tę pracę wykonywał codziennie od 6 do 14 i chciałby ustalenia faktycznej treści jego stosunku pracy. Dodał, że aktualnie jest czynny zawodowo i nie stara się o świadczenia emerytalne. Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego uwzględnił jego powództwo i ustalił, że pan Adam wykonywał w spornym okresie pracę w warunkach szczególnych. ZUS nie może ignorować orzeczenia W praktyce wątpliwości budzi to, czy ustalona w postępowaniu przed sądem okoliczność zatrudnienia w warunkach szczególnych jest wiążąca w postępowaniu przed ZUS, np. o przyznanie emerytury. W myśl art. 365 § 1 orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Zatem żaden z tych podmiotów nie może negować treści prawomocnego orzeczenia sądu, niezależnie od tego, czy był stroną postępowania. Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu cywilnego nie oznacza jednak, że jest nim związany skład orzekający w innej sprawie. Można tu wskazać na wyrok SN z 15 lipca 1998 r. (II UKN 129/98). Orzeczenie to nie zostało wydane w sprawie o ustalenie pracy w szczególnych warunkach, ale moim zdaniem stanowisko to jako analogiczne miałoby zastosowanie także i w tych sprawach. Oznacza to, że wyrok ustalający wykonywanie pracy w szczególnych warunkach nie jest wprost wiążący dla ZUS; ma jednak niewątpliwie walor dowodowy i powinien być brany pod uwagę przez ten organ przy ustalaniu tej okoliczności np. w czasie postępowania o przyznanie emerytury w związku z pracą w warunkach szczególnych. Praca w szczególnych warunkach – kiedy i jak wykazać ją w świadectwie pracyDokument Pracownik był zatrudniony na 7-dniowej umowie na okres. Wykonywał pracę na stanowisku krojczy-klejarz elementów odzieży. Umowa nie została przedłużona. Czy w świadectwie pracy w ust. 6 punkt 11 należy wykazać pracę w szczególnych warunkach? Czy należy takiemu pracownikowi wystawić odrębne świadectwo pracy w szczególnych warunkach?Pozostało jeszcze 90 % treściAby zobaczyć cały artykuł, zaloguj się lub zamów dostęp. Stanowisko pracy w umowie o pracę zostało określone jako drwal – motorniczy. Praca na ww. stanowisku została zaliczona jako praca wykonywana w szczególnych warunkach. Z reguły w okresach wiosennych i letnich pracownik zatrudniony na tym stanowisku wykonuje inne prace, np. zalesienia, pielęgnacja gleby, zabezpieczanie upraw. Prace te są wykonywane w wymiarze od kilku dni do pełnego miesiąca, w miarę konieczności ich wykonywania. Przez pozostałą część roku (z reguły jest to 9 miesięcy) pracownik wykonuje prace przy pozyskaniu drewna, czyli zgodnie z angażem. Jaki okres pracy w szczególnych warunkach tego pracownika należy uwzględniać w świadectwie pracy w ust. 4 ppkt 8, który dotyczy okresów pracy w warunkach szczególnych? Czy będzie to cały okres zatrudnienia na stanowisku drwala czy tylko te okresy pracy, w których była wykonywana praca drwala? Za pracownika opłacamy składkę na Fundusz Emerytur Pomostowych. W przypadku okresów pracy przypadających do 31 grudnia 2008 r. świadectwo pracy powinno uwzględniać tylko te okresy, w których praca w szczególnych warunkach była faktycznie wykonywana stale i na pełny etat. Jeżeli więc w okresie zatrudnienia na stanowisku drwala – motorniczego pracownik był oddelegowywany do innych prac, tych okresów nie należy wykazywać w świadectwie pracy. Natomiast odnośnie do zatrudnienia od 1 stycznia 2009 r., w świadectwie należy uwzględnić wszystkie okresy pracy na stanowisku drwala – motorniczego, jeżeli pracownik był zatrudniony na takim stanowisku w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie wyłączamy więc okresów pracy, jeżeli w przerwach w wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach pracownik wykonywał również inne obowiązki zlecone przez przełożonych lub wynikające z jego zakresu Treść jest dostępna bezpłatnie, wystarczy zarejestrować się w serwisie Załóż konto aby otrzymać dostęp do pełnej bazy artykułów oraz wszystkich narzędzi Posiadasz już konto? Zaloguj się. Zatrudnianie i zwalnianie pracowników. Obowiązki pracodawców 2022 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie przyznał wnioskodawcy (klientowi naszej Kancelarii) prawo do emerytury od osiągnięcia wieku emerytalnego, odmawiając jednocześnie ubezpieczonemu przyznania prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż na dzień 1 stycznia 2009 roku nie został udowodniony przez wnioskodawcę 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wobec czego brak jest podstaw do przyznania prawa do rekompensaty. Organ rentowy odmówił zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych następujących okresów zatrudnienia: w zakładzie pracy, który w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie podał charakteru wykonywanej pracy zgodnego z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, a wpisano zajmowane stanowisko „aparatowy” (nie podano stanowiska w miejscu do tego wyznaczonym). w spółce, która w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach nie wskazała charakteru wykonywanej pracy (w miejscu gdzie należało określić charakter wykonywanej pracy wpisano ponownie stanowisko na jakim wnioskodawca pracował, tj. „odlewnik wyrobów ceramicznych”). w spółce, ponieważ w świadectwie pracy podano stanowisko „aparatowy gazów technicznych”, które nie jest zgodne ze stanowiskiem podanym w przepisach resortowych, tj. zarządzeniu nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku, gdzie w dziale III, poz. 67, pkt 2 widnieje stanowisko „aparatowy stacji redukcyjnej i rozdzielczej gazu”. W związku z tym, iż wnioskodawca nie udowodnił w ocenie organu rentowego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił mu przyznania rekompensaty. Czym jest rekompensata do emerytury? Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2018 roku, poz. 1924, tekst jedn. ze zm.), rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej Jakie warunki należy spełnić by przysługiwało prawo do rekompensaty? Warunki przyznania tego dodatku precyzuje art. 21 cyt. ustawy, który stanowi, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 roku, poz. 1270, tekst jedn. ze zm.), wynoszący co najmniej 15 lat. Jednocześnie rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z treścią art. 23 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę i jest ona przyznawana w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 173 i art. 174). Tym samym, aby ustalić prawo do rekompensaty konieczne jest wykazanie, iż ubezpieczony do dnia 1 stycznia 2009 roku udowodnił 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, przy jednoczesnym braku możliwości uzyskania prawa do emerytury pomostowej lub prawa emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na skutek zmiany stanu prawnego wprowadzonego ustawą o emeryturach pomostowych. Celem rekompensaty jest bowiem zapewnienie pracownikom uzyskania odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, którzy nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Czy wykonywana praca była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych? Pracę można uznać za wykonywaną w warunkach szczególnych, jeśli zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej pracownik jest zatrudniony przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wykaz tego typu spraw jest zawarty w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983, nr 8, poz. 43). W niniejszej sprawie kwestią sporną była okoliczność, czy wnioskodawca legitymuje się 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach. Wskazać jednak należy, że brak świadectwa pracy informującego o zatrudnieniu w szczególnych warunkach, bądź też wskazanie niewłaściwych przepisów w tym przedmiocie, nie może powodować negatywnych konsekwencji dla pracownika. Kwestie dowodowe w sprawie o przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych Świadectwo pracy nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest ani organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez takie organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo pracy traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2004 roku, sygn. akt III UK 31/04, OSNP z 2005 roku, Nr 1, poz. 13). Zgodnie, bowiem z treścią art. 473 stanowiącego, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Oznacza to, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Z kolei ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju. Stan faktyczny omawianej sprawy W okresie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał prace wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8, poz. 43 ze zm.), w wykazie A, dziale III „W hutnictwie i przemyśle metalowym”, poz. 67 „Obsługa pieców grzewczych i obróbka cieplna, transport materiałów na gorąco oraz transport wewnętrzny między stanowiskami pracy w wydziałach, w których wykonywane prace wymienione są w wykazie” oraz pomocniczo tu stosowanym Zarządzenie Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marcu 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MG z dnia 29 czerwca 1985 r.) w Załączniku nr 1 dziale III, poz. 67 w pkt. 2 aparatowy stacji redukcyjnej i rozdzielczej gazu. W ślad za wyrokiem Sądu Najwyższego należy podkreślić bowiem, iż przy ustalaniu, czy praca wykonywana była w warunkach szczególnych, kierować się należy przede wszystkim rzeczywistym zakresem obowiązków, a nie nazwą stanowiska pracy (por. wyrok z dnia 19 maja 2011 roku, sygn. III UK 174/10, wyrok z dnia 9 marca 2010 roku, sygn. I UK 324/09; wyrok z dnia 8 czerwca 2011 roku, sygn. I UK 393/10). Nie ma znaczenia fakt, że wnioskodawca formalnie miał powierzone stanowisko pracy, które nie zostało wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do odpowiedniego aktu resortowego skoro ustalono, że faktycznie świadczył on pracę zaliczaną do wykonywanych w szczególnych warunkach na podstawie przepisów cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów oraz aktu resortowego. Przy ustalaniu, czy praca wykonywana była w warunkach szczególnych, kierować się należy przede wszystkim rzeczywistym zakresem obowiązków, a nie nazwą stanowiska pracy W związku z powyższym po zsumowaniu spornego okresu pracy z niekwestionowanym i uznanym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych okresem pracy w szczególnych warunkach, wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych znacznie ponad wymagane 15 lat. Fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w spornym okresie znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych, został on zwłaszcza potwierdzony i uszczegółowiony zeznaniami świadków i wnioskodawcy. Orzeczenie Sądu - ustalenie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach W związku ze spełnieniem przez wnioskodawcę warunku przepracowania co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach, Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił wnioskodawcy prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyrok z przedstawianej sprawy zamieszczaliśmy w dziale Wygrane sprawy w temacie: Sprawa 67: Zmiana zaskarżonej decyzji ZUS-u i przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach Autor: Radca prawny Daniel Paul

pozew o ustalenie pracy w warunkach szczególnych